تو محل ، ما یه قهرمان داشتیم از ما سنی بزرگتر بود به اسم سعید ، شاید ۱۳ سالش بود. اسلوب سعید این بود که اگر زورش تو دعوا میرسید ، میزد و اگر نمیرسید ، شلوغش میکرد با بد و بیراه گفتن و نهایتا کسانی بودند که وسط را بگیرند که دعوای زد و خوردی سر نگیره اما ظاهر قهرمانی سعید هم حفظ بشه. حمیدنامی هم تو محلمون بود که وقتی با یکی قلدرتر از خودش دعواش میشد یا با چند نفردر می افتاد ،پا پس نمیکشید و دعوا را ادامه میداد ، حسابی هم کتک میخورد و همیشه هم زخم و زیلی بود ولی جلوی بچه های محل پز میداد که کم نیاوردم ! حقیقتش در مجموع سعید مدل آبرو مندانه تری بود و بعدا هم رفت دانشگاه و کارخانه داری موقر شد. حمید الان تو حسن اباد تو یه ابزار فروشی یه شغل بخور و نمیر زیر دست مغازه دار، داره ولی احتمالا خوشحاله در جنگهای زندگی کم نیاورده (!) و اینطوری شکستهای زندگیش را سهل الهضم تر میکنه