“زمستان که می­آید گرسنه­ام، مریضم، دلهره دارم، فقیرم. مثل یک گدای سر کوچه ام و هر جا تقدیر براندم، می روم و جایی نیست که پا نگذاشته باشم. اما روح من همیشه، در هر لحظه از شب و روز، از امید آینده سرشار است. من روزهای خوشبختی و مسرت را پیش بینی می­کنم، من آن را کاملا درک می کنم، … خوشبختی آنجا است. روز سعادت نزدیک و نزدیکتر می­شود. من حتی صدای پایش را می­شنوم. و آیا نباید آن روز را با چشم دید؟ آیا نباید آن را شناخت؟ چه اهمیتی دارد اگر هم ما بدان روز نرسیم. دیگران که از آن برخوردار خواهند شد …”

اولین قدم برای رسیدن به دستاوردهای چشمگیر در زندگی، تغییر در شیوه ی نگرش و گفتگو با خودمان است. یک یادگیرنده ی کند به محض اینکه ایده هایش را در مورد توانایی هایش تغییر دهد می تواند کم کم به یک یادگیرنده ی سریع تبدیل شود.

کنار پنجره کافه فیروز با آفتاب نیمه جان و زرد غروبگاهی پاییز چشم دوخته بودیم. با پاهای استوار و محکمش از آن طرف خیابان می آمد.جوانی که سبیل برپشت سیاهی لب بالایش را می پوشاند.با چشمهای میشی و کمی خمار آلود.پوست صورتش کمی پریده رنگ. کت و شلوارش مشکی با کراواتی قرمز که آویزان گردنش بود همراه با گره پهنی که در خودش داشت.در چهارچوب در گشوده شده ی فیروز چشم به جماعت درون کافه انداخت تا شاید آشنایی پیدا کند،از حرکاتش معلوم بود انگار با کسی قرار ملاقات دارد.من و پشتون(آل بویه) و داود(هوشمند) حرفهایمان را قطع کردیم. سرمان را به طرف او گرفتیم.

همسفر!

در این راه طولانی که ما بی‌خبریم

و چون باد می‌گذرد

بگذار خرده اختلاف‌هایمان با هم باقی بماند

خواهش می‌کنم! مخواه که یکی شویم، مطلقا

ین کتاب به موشکافی ضرب المثل های سلیس و ریشه یابی کلیشه های زبانی می پردازد. آیا همیشه باید به حرف هایتان عمل کنید؟ یا اگر نمی خواهید رسوا شوید، باید همرنگ جماعت شوید؟ با اول ایمنی و بعد کار؟

وای ! تو آنقدر زیبایی که باران میگیرد
آه مارشا
دوست دارم زیبایی بلند و بلوندت را در دبیرستان درس دهند
تا بچه ها بیاموزند که
خداوند مثل موسیقی زیر پوست میزید

مشکل اصلی من با نقد و ناقدی این است:

هرگاه شعری را با رنگ سیاه نوشته ام

گفته اند: اقتباسی ست از چشم های تو

و مشکلم با زنان این است:

هرگاه رابطه ام را با تو انکار کرده ام