دختری ۲۷ ساله هستم.
شش-هفت سال پیش وقتی که تازه دانشگاه رفته بودم ، یکی از بچه های خیلی خوب و مثبت عاشقم شد اما من دوستش نداشتم. سه سالی طول کشید تامن هم بهش علاقه مند شدم.
همه چی قشنگ شده بود تا وقتی که دو سال پیش خواستیم ازدواج کنیم، پدر و مادرش مخالفت کردند و او هم کاری نکرد.
رابطه زیبای ما که رابطه اول و آخر من هم بود تمام شد. خیلی راحت.
طرف هم گذاشت رفت. اما من نتونستم ولش کنم و تمام این مدت یک طرفه مصر به حفظ رابطه بودم. خیلی پافشاری کردم فکر کنم خودم را حسابی هم از چشمش انداختم.
حالا می دانم که اون علاقه ای دیگر بهم نداره و فکر کنم حتما رابطه دیگه ای را هم شروع کرده. می دونید که پسرا اینجورین.
اما من رها نمی شم. واقعا دارم اذیت می شم. روی بقیه زندگیم هم تاثیر منفی گذاشته. کلافه ام.
از کسی هم دیگه خوشم نمی آید که رابطه ای را شروع کنم. از اون هم گله دارم.

دخترانی هستند که هیچ وقت نمیخواهند بزرک شوند و بفهمند فرصتهای آنها ابدی نیست . این خانم هنوز زخم قبلی خوب نشده با الگوی مهرطلبی دوباره رفته تو رابطه ای دیگر. خب دختر خوب ! تو که شنا بلد نیستی چطور میری لب استخر عمیق می ایستی و به صرف اینکه کلی ادم دارن تو آب شنا میکنند ، جوگیر میشی و میپری تو آب عمیق ؟

رابطه عاطفی یک مهارت است، بی شک کسی نا بلد ، وارد این گود بشه باید بدونه خیلی ها را این اقیانوس غرق کرده ! درست مثل موج سواری رو امواج که هم لذت بخشه، هم به همان میزان خطرناک هم هست .